به گزارش اقتصادآنلاین، «اول تو را نادیده میگیرند، بعد به تو میخندند، سپس با تو میجنگند و در نهایت تو پیروز میشوی.» این نقلقول اغلب به مهاتما گاندی نسبت داده میشود، هرچند رهبر استقلال هند هرگز چنین جملهای نگفته است. برای صنعت رمزارز، این عبارت جعلی به شعاری محبوب بدل شده است. پیشگامان دیجیتال سالها تحقیر، تمسخر و ریشخند نخبگان والاستریت را تحمل کردهاند. اکنون، اما از هر زمان دیگری قدرتمندتر شدهاند.
بانکداران و فروشندگان داراییهای دیجیتال، هر دو، سال پرباری را پشت سر گذاشتهاند. صنعت رمزارز تا حد زیادی بهواسطه قطعیت حقوقیای که قانون «جِنیوس» مصوب ژوئیه برای استیبلکوینها ایجاد کرد، پیشرفت کرده است. سهام بانکها نیز از زمان پیروزی انتخاباتی دونالد ترامپ ۳۵ درصد رشد کرده، زیرا انتظار میرود مقررات دوستانهتری اعمال شود. حتی در میان بانکدارانی که به دلایل دیگر با آقای ترامپ مشکل دارند، تقریباً هیچکس رویکرد نظارتی دوران جو بایدن را ترجیح نمیدهد.
تشدید شکاف میان مالی سنتی و دیجیتال
با این حال، تنش میان قدیم و جدید در حال افزایش است و تهدید رمزارزها بزرگتر از آن چیزی است که بسیاری از بانکداران زمانی تصور میکردند. هرچند وامدهندگان از مقرراتزدایی سود میبرند، جایگاه ممتاز پیشین آنان بهعنوان اشراف مالی حزب جمهوریخواه، بیش از هر زمان دیگری متزلزل شده است. تقسیم این نقش با نوظهوران صنعت رمزارز، تهدیدی بلندمدت به شمار میآید.
نگرانی فوری بانکداران، مقررات مربوط به استیبلکوینهاست. قانون جنیوس ارائه سود به خریداران استیبلکوین را ممنوع کرده است؛ امتیازی که با هدف جلوگیری از کاهش تقاضا برای سپردههای بانکی و در نتیجه افت وامدهی داده شد. اما یک راهحل دور زدن قانون باعث شده ناشران استیبلکوین، مانند شرکت «سِرکل» (ناشر سکه محبوب یواسدیسی)، بتوانند درآمد خود را با صرافیهایی، چون کوینبیس تقسیم کنند؛ صرافیهایی که در مقابل، به کاربران خریدار استیبلکوین «پاداش» میپردازند. بانکها خواهان بسته شدن این خلأ قانونی هستند.
دسترسی رمزارزها به زیرساختهای بانکی
مسئله فقط سود نیست. در جای دیگر، رمزارزها تهدید میکنند که از زیر طناب مخملی عبور کنند. در اکتبر، کریستوفر والر، یکی از فرمانداران فدرال رزرو و نامزد ریاست آن، زمانی که پیشنهاد داد شرکتهای بیشتری ممکن است به شبکههای پرداخت بانک مرکزی دسترسی پیدا کنند، بانکداران را نگران کرد. آقای والر بعداً سخنان خود را تعدیل کرد و گفت دارندگان چنین حسابهایی در فدرال رزرو همچنان به مجوز بانکی نیاز خواهند داشت.
سرانجام، در ۱۲ دسامبر، رمزارزها پای خود را درِ سیستم بانکی فدرال گیر دادند. یکی از نهادهای ناظر بانکی آمریکا برای پنج شرکت فعال در حوزه مالی دیجیتال، از جمله سرکل و ریپل، مجوز «امانتداری بانکی ملی» صادر کرد. هرچند این عنوان به مؤسسات اجازه جذب سپرده یا اعطای وام نمیدهد، اما امکان نگهداری داراییها را در سطح ملی فراهم میکند و آنها را از اتکا به مجموعهای پراکنده از مجوزهای ایالتی بینیاز میسازد. بانکها از نهادهای ناظر خواسته بودند این مجوزهای جدید را صادر نکنند.
تهدید تجمعی برای بانکهای سنتی
بهتنهایی، هر یک از این تحولات یک سخنرانی، یک مجوز بانکی، یا چند راهحل نظارتی از سوی ناشران استیبلکوین میتواند کماهمیت تلقی شود. اما در مجموع، این رویدادها تهدیدی جدی برای بانکهای سنتی به شمار میآیند. وامدهندگان پیشتر نقشهای محوری خود در اعطای وام و واسطهگری معاملات را به اعتبار خصوصی و بازارسازان چابک خارج از نظام بانکی واگذار کردهاند. آنها تمایلی ندارند بار دیگر بازنده شوند.
شرکتهای رمزارزی معتقدند برخورد ترجیحی با بانکها میدان رقابت نابرابری ایجاد کرده و به رقابت آسیب میزند. این استدلال کلی شاید معقول باشد، اما ارائه «پاداش» بهجای سود برای استیبلکوینها، دور زدن آشکار قواعد است. اینکه قانونگذارانی که فقط چند ماه پیش سوددهی این داراییها را ممنوع کردند، اکنون برای پایان دادن به این رویه وارد عمل نمیشوند، مشکل واقعی بانکها را آشکار میکند: کاهش شدید نفوذ سیاسی آنها.
افول نفوذ سیاسی بانکها
بانکها دیگر مهمترین پایگاه مالی حزب جمهوریخواه نیستند. در عوض، صنعت رمزارز در میان سیاستهای ضدنخبگانی و فرهنگگریز راست جدید آمریکا جایگاهی یافته است. بزرگترین کمیتههای اقدام سیاسی این صنعت صدها میلیون دلار نقدینگی در اختیار دارند که آماده خرج شدن در انتخابات میاندورهای ۲۰۲۶ است؛ عاملی که همیشه مؤثر است. جایی که منافع بانکها با تازهواردان در تضاد قرار میگیرد، نتیجه دیگر قطعی نیست و شاید حتی به نفع آنها رقم نخورد.
بانکداران ممکن است از فشار نظارتی دولت بایدن ناخشنود بوده باشند. اما با طنزی قابلتوجه، اکنون خود را متکی به گروهی از سناتورهای حزب دموکرات میبینند که بیشتر نگران پرداخت پنهان سود استیبلکوینها و همچنین ریسکهای مرتبط با پولشویی هستند. در مخالفت با اعطای مجوز بانکی به شرکتهای رمزارزی، بزرگترین وامدهندگان آمریکا خود را همسنگ اتحادیههای کارگری و اندیشکدههای میانهچپ یافتهاند. همانگونه که گاندی نیز هرگز نگفت: «دشمنِ دشمنِ من، دوستِ من است.»
منبع: اکونومیست
دیدگاهتان را بنویسید